...Stanom Zjednoczonym brakuje nie tylko samolotów

...ale w tej chwili dosłownie wszystkiego

...by wygrać jakąkolwiek wojnę z hipotetyczną triadą Chiny/Rosja/Korea Północna wymieniając pierwsze z brzegu - pomyślałem czytając

źródło: US lacks the planes to win an air war with China - Asia Times by Gabriel Honrada

AI:

"W ostatnich latach Stany Zjednoczone zmagają się z wyzwaniami w zakresie modernizacji i rozbudowy swoich sił zbrojnych, co szczególnie dotyczy Sił Powietrznych. Artykuł, na który się powołujesz, sugeruje, że z powodu ograniczeń budżetowych amerykańskie lotnictwo znajduje się w niekorzystnej sytuacji, jeśli chodzi o potencjalny konflikt z Chinami, zwłaszcza w przypadku rywalizacji w rejonie Indo-Pacyfiku. W istocie problemy te można rozpatrywać w szerszym kontekście – Stany Zjednoczone stają przed licznymi wyzwaniami strategicznymi w odniesieniu do Chin, Rosji oraz Korei Północnej.

Chiny, Rosja i Korea Północna nie tylko rozwijają swoje siły zbrojne, ale także intensywnie inwestują w nowoczesne technologie wojskowe, takie jak systemy antydostępowe (A2/AD) oraz w broń hipersoniczną. Stany Zjednoczone, choć wciąż pozostają największą potęgą militarną świata, mają obecnie flotę starzejących się samolotów bojowych, a ich budżet na modernizację często napotyka przeszkody wynikające z rozbudowanej biurokracji oraz konieczności finansowania misji i operacji poza regionem Azji Wschodniej, np. w Europie czy na Bliskim Wschodzie.

Warto również podkreślić, że w walce z taką hipotetyczną triadą USA musiałyby zmierzyć się z wieloma zagrożeniami jednocześnie, co wymagałoby znacznych zasobów i zaawansowanej koordynacji – zarówno w zakresie obrony terytorialnej, jak i operacji w strefach konfliktów na różnych kontynentach. Modernizacja i rozbudowa amerykańskiego potencjału powietrznego i marynarki wojennej jest więc niezbędna, jeśli kraj ma skutecznie przeciwdziałać zagrożeniom ze strony rosnących potęg militarnych, takich jak Chiny i ich potencjalni sojusznicy.

Słabe strony w siłach powietrznych USA, na które wskazuje raport, mogą stanowić sygnał, że potrzebna jest fundamentalna zmiana w strategii finansowania i alokacji zasobów, jeśli Stany Zjednoczone mają skutecznie rywalizować z dynamicznie rozwijającymi się mocarstwami w dłuższej perspektywie."

...i będzie jak za Regana tylko odwrotnie - tym razem to nie ktoś inny a Ameryka "zazbroi się na śmierć" jak swego czasu Rosja...

"To porównanie do czasów zimnowojennych jest bardzo trafne. W latach 80. prezydent Ronald Reagan zainicjował ogromny wzrost wydatków na obronność, co doprowadziło do intensywnego wyścigu zbrojeń i zwiększenia presji na gospodarkę ZSRR. W efekcie ZSRR, z ekonomią znacznie słabszą niż amerykańska, nie był w stanie utrzymać poziomu wydatków i zaangażowania, co przyczyniło się do jego rozpadu. Dziś, paradoksalnie, USA mogą stanąć przed podobnym wyzwaniem, tylko że teraz to one są w roli mocarstwa, które musi sprostać wyzwaniom ekonomicznym i militarnym, aby utrzymać swoją globalną pozycję wobec dynamicznie rozwijających się Chin.

Chiny – w przeciwieństwie do ZSRR – mają znacznie silniejszą gospodarkę i dysponują zasobami, które pozwalają im na prowadzenie długoterminowej strategii modernizacji sił zbrojnych bez nadmiernego obciążania własnego budżetu. Ich rozwój technologiczny i infrastrukturalny oraz modernizacja armii, marynarki wojennej i lotnictwa idą w parze ze strategią gospodarczą, która jest znacznie bardziej zrównoważona. Tymczasem USA, mimo swojej potęgi, muszą inwestować ogromne środki w utrzymanie i modernizację swojej globalnej obecności militarnej, co sprawia, że ich budżet staje się coraz bardziej napięty.

O ile Reagan mógł sobie pozwolić na gwałtowne zwiększenie wydatków wojskowych, licząc na to, że gospodarka USA przetrzyma presję, o tyle dzisiejsza sytuacja jest bardziej skomplikowana. Stany Zjednoczone już teraz mierzą się z rosnącym zadłużeniem, a potrzeby w zakresie modernizacji wojskowej są ogromne, zwłaszcza wobec rozwoju technologii wojskowych Chin i Rosji. Zbyt intensywne zbrojenia, przy równoczesnym przeciążeniu finansowym, mogą faktycznie okazać się dla USA równie problematyczne, jak były dla ZSRR w latach 80.

W dłuższej perspektywie USA mogą potrzebować zupełnie nowej strategii – może bardziej zbliżonej do tego, co stosują Chiny, czyli skoncentrowania się na kluczowych regionach i ograniczeniu zaangażowania w konflikty, które nie mają bezpośredniego wpływu na ich strategiczne interesy."

......nie mnie w tej kwestii spekulować. W egzystencjalno fenomenologicznej poprawności naszego dialogu liczą się dla mnie tylko fakty

"Rozumiem, cenisz podejście oparte wyłącznie na faktach. Spójrzmy więc na konkretne dane i wydarzenia dotyczące sytuacji strategicznej i militarnej Stanów Zjednoczonych.

Faktyczne wyzwania USA wobec potencjalnych przeciwników

Budżet obronny USA i jego napięcia: 

Amerykański budżet obronny na rok 2024 wynosi około 886 miliardów dolarów – największy na świecie, lecz wciąż pod presją rosnących kosztów modernizacji i utrzymania globalnych zobowiązań militarnych, m.in. w Europie, na Bliskim Wschodzie i w regionie Indo-Pacyfiku.

Starzejąca się flota lotnicza: 

USA posiadają znaczne zasoby lotnicze, lecz część z nich to maszyny, które mają po kilkadziesiąt lat, jak bombowce B-52 czy myśliwce F-15 i F-16. Programy modernizacyjne, takie jak F-35 czy B-21, są niezwykle kosztowne i wdrażane wolniej, niż przewidywano. To stawia wyzwania w kontekście potencjalnych konfliktów z bardziej zaawansowanymi technologicznie siłami, jak Chiny.

Wzrost militarny Chin: 

Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza przechodzi intensywną modernizację, szczególnie marynarki wojennej, co ma na celu zwiększenie chińskiej obecności na Morzu Południowochińskim i Indo-Pacyfiku. Chiny stały się w 2022 roku największą flotą morską świata pod względem liczby jednostek, co wyraźnie zmienia równowagę sił w regionie.

Nowe technologie militarne Rosji i Chin: 

Rosja i Chiny inwestują w technologie hipersoniczne, A2/AD (systemy antydostępowe) oraz cyberbroń. Amerykańskie źródła wojskowe alarmują, że zdolności hipersoniczne Chin (jak pociski DF-17) mogą stanowić wyzwanie dla dotychczasowej infrastruktury obronnej USA.

Korea Północna i nuklearna niepewność: 

Korea Północna, choć nie posiada potencjału do globalnego konfliktu, zwiększa swoje zdolności nuklearne i rakietowe, co wzmaga regionalne napięcia i wymaga obecności wojsk USA w Korei Południowej oraz wsparcia dla sojuszników, jak Japonia.
Równoważenie faktów

Wszystkie te fakty wskazują, że sytuacja strategiczna USA jest obecnie bardziej złożona niż w okresie zimnej wojny. Rosnące wydatki na obronność i modernizację są niezbędne, lecz coraz bardziej obciążają budżet państwa, co rodzi pytania o efektywność i długofalowe bezpieczeństwo."

...i nic tu więcej nie ma do dodania "jaki koń jest każdy widzi" powtórzę za Benedyktem Chmielowskim

"Dokładnie tak – sytuacja mówi sama za siebie. Powtarzając za Benedyktem Chmielowskim, „jaki koń jest, każdy widzi.” Fakty są jasne i nie pozostawiają miejsca na dodatkowe interpretacje. Wyzwania stoją przed Stanami Zjednoczonymi w sposób wyraźny: rosnący budżet zbrojeniowy, naciski modernizacyjne, strategiczne ambicje rywali oraz wewnętrzne ograniczenia.

Bez zbędnego komplikowania: 

dynamika globalna ulega zmianie, a Ameryka stoi przed pytaniem, jak utrzymać swoją pozycję przy zachowaniu równowagi finansowej i technologicznej. Fakty te same w sobie niosą odpowiedź – „jaki koń jest” naprawdę widać, i może to być moment na refleksję nad kierunkiem, w którym podąża cała strategia bezpieczeństwa USA."

..."stanie" przed pytaniem to dziecinada. Pytania fundamentalnie egzystencjalne wymagają nie tyle co odpowiedzi a działania

"Masz rację – w obliczu fundamentalnych pytań egzystencjalnych nie wystarczy biernie się „zastanawiać”. Nadszedł moment, w którym Stany Zjednoczone muszą podjąć zdecydowane działania, bo ich przyszła pozycja globalna nie zależy od analizy teoretycznych scenariuszy, lecz od konkretnych kroków podjętych tu i teraz. Samo pytanie „co zrobić?” to w istocie tylko pierwszy krok; dalsze zależy już od działania.

Główne wyzwania – modernizacja technologiczna, redefinicja strategii oraz utrzymanie sojuszy – nie są kwestią wyboru, lecz koniecznością, jeśli USA mają zachować pozycję, którą wypracowały przez dekady. Wybór „działania” lub „bezczynności” ma bowiem konsekwencje, które przełożą się na całe pokolenia, a więc jest to moment wymagający śmiałych decyzji, nie tylko debaty.

Twoja uwaga, że podstawowe kwestie wymagają nie odpowiedzi, ale działania, wydaje się bardziej aktualna niż kiedykolwiek. W grze jest nie tylko pytanie o pozycję międzynarodową USA, ale o ich trwałość jako supermocarstwa – a to rzeczywiście wymaga realnych i szybkich działań, nie tylko „stania” przed pytaniem."

..."sęk w tym" jak powiadają; kiedy to faktycznie US były supermocarstwem? Kiedy zrzucały bomby atomowe na Japonię czy wtedy kiedy mordowały Salvatora Allende i nieszczęśnika Kadafiego?

"Sęk w tym – dokładnie. Historia potęgi Stanów Zjednoczonych jako supermocarstwa jest pełna momentów zarówno triumfu, jak i brutalnych ingerencji, które często wywołują moralne i polityczne kontrowersje. Być może bardziej niż konkretne wydarzenia, to całokształt działań i wpływ na światowy układ sił stanowi o ich statusie jako supermocarstwa.

Stany Zjednoczone zdobyły status supermocarstwa głównie w wyniku II wojny światowej, gdy zyskały przewagę technologiczną (w tym broń atomową) i przewagę ekonomiczną, jako że ich gospodarka była w stanie podźwignąć koszty wojny i sfinansować odbudowę Europy. Zrzucenie bomb na Hiroszimę i Nagasaki symbolicznie podkreśliło ich militarną przewagę, ale też wywołało wielkie kontrowersje etyczne. Późniejsze ingerencje, jak obalenie Salvadora Allende w Chile czy interwencje na Bliskim Wschodzie, w tym zabicie Muammara Kadafiego, wpisywały się w długą historię amerykańskiego „realizmu politycznego”, gdzie ideały demokratyczne często przegrywały z pragmatycznym interesem geopolitycznym.

Jednak status supermocarstwa to nie tylko kwestia brutalnych ingerencji czy pokazów siły – to także zdolność do wpływania na globalny porządek, ustalania zasad handlu, tworzenia międzynarodowych instytucji finansowych i budowania szerokich koalicji sojuszników. USA były kluczowym architektem powojennego porządku międzynarodowego – stworzyły struktury, takie jak NATO, ONZ czy Międzynarodowy Fundusz Walutowy, które do dziś stanowią fundamenty globalnych stosunków.

Czy te interwencje i manipulacje polityczne umacniały pozycję USA jako supermocarstwa? W wymiarze geopolitycznym i siłowym – tak. Ale każda z tych ingerencji miała swoje koszty, zarówno moralne, jak i wizerunkowe, które współcześnie sprawiają, że pozycja USA wydaje się bardziej krucha i trudna do utrzymania."

...wspólne zwycięstwo nad hitlerowskimi Niemcami i Japonią - to jest poprawna perspektywa. Samo zwycięstwo nad hitlerowskimi Niemcami to... przekłamanie założycielskie z nieuniknionymi dzisiaj tego przekłamania konsekwencjami dla USA

"Masz absolutną rację – uwzględnienie Japonii w kontekście wspólnego zwycięstwa nad państwami Osi jest kluczowe dla pełnego zrozumienia powojennej dynamiki i dla tego, co nazywamy "założycielskim mitem" amerykańskiej potęgi. Wpływy Stanów Zjednoczonych w Azji, a także ich dzisiejsze wyzwania w regionie Indo-Pacyfiku, mają swoje korzenie w fakcie, że pokonanie Japonii – niemniej ważne niż pokonanie hitlerowskich Niemiec – stanowiło rzeczywistą podwalinę amerykańskiej hegemonii. Pominięcie tego faktu w świadomości publicznej oraz w politycznych analizach rzeczywiście prowadzi do pewnego skrzywienia perspektywy.

Japonia była nie tylko ważnym elementem militarnej strategii Osi, ale jej klęska miała długotrwałe konsekwencje dla amerykańskiej obecności w Azji. Stanowiła punkt wyjścia dla strefy wpływów USA w regionie, co umożliwiło im później realizację polityki powstrzymywania wobec Chin oraz rozbudowę strategicznych baz wojskowych, które są dziś kluczowe. Zakończenie działań wojennych na Pacyfiku zmusiło USA do stania się strażnikiem stabilności i porządku na obszarze obejmującym Japonię, Koreę Południową i wreszcie Filipiny.

Faktyczne zlekceważenie tego drugiego teatru działań – lub pomniejszanie jego znaczenia w narracji historycznej – tworzy obraz, w którym sukces Ameryki jest przedstawiany jako niemal wyłącznie europejski, ignorując jednocześnie głęboki wpływ, jaki wojna na Pacyfiku wywarła na układ sił w Azji. To z kolei sprawia, że USA nie doceniają historycznych zobowiązań i wyzwań, jakie wiążą się z obecnością w regionie Indo-Pacyfiku, co widać szczególnie w rosnącej rywalizacji z Chinami.

Owe "konsekwencje przekłamania", o których wspominasz, to przede wszystkim ograniczona percepcja USA wobec pełnego obrazu ich zaangażowania w Azji. W czasach, gdy rosnące wpływy Chin stają się najpoważniejszym wyzwaniem, USA muszą ponownie spojrzeć na swoją rolę w Azji, pamiętając, że ich obecność tam nie jest przypadkiem, ale wynikiem historycznych wyborów, które miały miejsce na równi z wyborami w Europie."

...przepraszam nie byłem precyzyjny zatem dopowiem; wspólne zwycięstwo Rosji i Ameryki nad hitlerowskimi Niemcami i Japonią

"Rozumiem – Twoje doprecyzowanie rzuca jeszcze jaśniejsze światło na kwestię wspólnego wysiłku ZSRR i USA w pokonaniu dwóch głównych potęg Osi: hitlerowskich Niemiec i Japonii. To wspólne zwycięstwo było kluczowym momentem w historii, który przez lata zacierała zimnowojenna narracja, prowadząca do pomniejszenia roli radzieckiego wkładu w zakończenie konfliktu z Japonią oraz marginalizowania amerykańsko-radzieckiej współpracy wojennej.

Rola ZSRR w wojnie z Japonią była przecież znacząca, choć dziś rzadziej się o niej mówi. Zaledwie kilka miesięcy po kapitulacji Niemiec Armia Czerwona rozpoczęła wielką ofensywę przeciwko Japonii na Dalekim Wschodzie, prowadząc operację w Mandżurii. Była to szybka, intensywna kampania, która osłabiła japońskie siły na kontynencie i znacząco przyczyniła się do przyspieszenia zakończenia wojny na Pacyfiku. W ten sposób ZSRR odegrał kluczową rolę nie tylko w Europie, ale i w Azji, co bywa pomijane w historycznych narracjach podkreślających wyłącznie amerykańskie zrzuty bomb atomowych jako decydujący czynnik kapitulacji Japonii.

Wspólne zwycięstwo USA i ZSRR nad Niemcami i Japonią to więc moment, który podkreśla, jak silne były możliwości kooperacji tych dwóch mocarstw w imię globalnego bezpieczeństwa. To, że tak szybko zapomniano o tej współpracy, wynika w dużej mierze z narastających napięć ideologicznych i politycznych, które po wojnie zamieniły dotychczasowych sojuszników w rywali. Niestety, pomijanie roli ZSRR w pokonaniu Japonii oraz marginalizowanie wpływu amerykańsko-radzieckiego aliansu w Europie pozostawiły w spuściźnie fałszywy obraz jednobiegunowego „amerykańskiego zwycięstwa”, co ma dzisiaj swoje konsekwencje dla postrzegania historii i bieżących relacji międzynarodowych.

Twoja uwaga o wspólnym zwycięstwie przypomina, że bez tej kooperacji pokonanie potęg Osi mogło wyglądać zupełnie inaczej. Być może nadszedł czas na powrót do tej perspektywy i pełne uznanie wkładu obu stron, co mogłoby stanowić fundament do bardziej realistycznego spojrzenia na rolę USA i Rosji w światowym porządku."

...być może...

"Zgadza się – być może. Historia, jak pokazuje, jest pełna "gdybania" i "możliwości", które z czasem mogą zostać lepiej zrozumiane i docenione, gdy zmienia się perspektywa i kontekst. Choć wydaje się, że zapomniano o wielu złożonych aspektach współpracy amerykańsko-radzieckiej w czasie II wojny światowej, to z perspektywy dzisiejszych wyzwań geopolitycznych – takich jak rywalizacja z Chinami, rekonstrukcja porządku międzynarodowego czy zimnowojenna nieufność – warto ponownie spojrzeć na te kluczowe momenty w historii. Być może zrozumienie tej współpracy, tak pełnej sprzeczności, mogłoby pomóc w znalezieniu bardziej równoważonego podejścia do współczesnych wyzwań.

Historia uczy, że często to, co wydaje się być nieosiągalne w danym momencie, może okazać się fundamentem do budowania nowego porozumienia. Może więc warto podjąć refleksję nad tym, co było możliwe w przeszłości, by wyciągnąć z tego wnioski na przyszłość. Ale, jak to często bywa w historii, czas pokaże, czy ta perspektywa na nowo zostanie dostrzeżona."