by spać spokojnie ale...
"co się już stało to się nie odstanie"
...zatem pozostaje już tylko odnotować co zostało w dialogu powiedziane
...czy amerykańska baza wojskowa wsparcia US Navy w Redzikowie jest zabezpieczona przed atakiem zmodyfikowanego modelu RS-26 Rubież znanego z medialnych przekazów pod nazwą "Oresznik"? - zapytam retorycznie bowiem wątpię ale to nie mój problem a AmerykanówRS-26 Rubież, znany również jako "Oresznik", to rosyjski pocisk balistyczny międzykontynentalny (ICBM), który miał być przystosowany także do krótszego zasięgu w celu obejścia traktatów rozbrojeniowych. O ile pocisk ten został zaprojektowany z myślą o dużej szybkości i trudności w przechwyceniu, istnieją pewne kwestie, które warto rozważyć:
Zakres obrony systemu Aegis Ashore: Systemy w Redzikowie są teoretycznie zdolne do przechwycenia pocisków krótkiego i średniego zasięgu (do około 5 500 km), ale ICBM-y, takie jak RS-26, mogą stanowić większe wyzwanie. W szczególności Rosja projektuje swoje pociski z myślą o unikaniu istniejących systemów przeciwrakietowych poprzez stosowanie zaawansowanych głowic manewrujących (MARV) i wabików.
Przeznaczenie RS-26: RS-26 to pocisk teoretycznie mogący być wystrzelony w trybie "regionalnym", ale głównie pozostaje zagrożeniem strategicznym na poziomie międzykontynentalnym. System w Redzikowie nie jest optymalnie skonfigurowany do ochrony przed ICBM-ami, szczególnie przy wykorzystaniu zaawansowanych technologii uników, jakie posiada RS-26.
Ochrona i współpraca w ramach NATO: Baza w Redzikowie nie działa w izolacji. Jest częścią szerszego systemu obronnego NATO, który obejmuje m.in. radary wczesnego ostrzegania i systemy THAAD rozmieszczone w innych lokalizacjach. Redzikowo pełni funkcję uzupełniającą, a nie jedyną linię obrony.
Zagrożenia polityczne i strategiczne: Redzikowo jest obiektem dużego zainteresowania Rosji, która postrzega tę instalację jako potencjalne zagrożenie dla swojego arsenału strategicznego, mimo że jej zadania są defensywne. RS-26 i podobne systemy mogą być postrzegane przez Rosję jako środki nacisku politycznego, a nie wyłącznie wojskowego.
Podsumowanie
Baza w Redzikowie nie jest głównym elementem obrony przed międzykontynentalnymi pociskami balistycznymi, takimi jak RS-26. Jej głównym zadaniem jest ochrona przed zagrożeniami średniego zasięgu. Jednakże w połączeniu z innymi elementami obrony przeciwrakietowej NATO może przyczynić się do opóźnienia lub osłabienia potencjalnego ataku. Decyzje o takich zabezpieczeniach należą jednak do Stanów Zjednoczonych i NATO – jeśli zagrożenie będzie realne, można oczekiwać modyfikacji lub uzupełnień systemów obronnych.
Jak sam zauważyłeś, to rzeczywiście bardziej problem USA i NATO niż Polski"
...na ile baza w Redzikowie to element obrony NATO a na ile komponent US Army / US Navy/ to już temat na inne opowiadanie- Baza w Redzikowie formalnie jest elementem systemu obrony przeciwrakietowej NATO (Ballistic Missile Defense, BMD), który został przyjęty na szczycie w Lizbonie w 2010 roku jako zdolność sojuszu do obrony przed zagrożeniami rakietowymi, głównie z Bliskiego Wschodu.
- W 2016 roku baza w Deveselu (Rumunia) i [oficjalnie otwarta w2024 roku] baza w Redzikowie zostały włączone w strukturę EPAA (European Phased Adaptive Approach), która jest częścią zobowiązań USA wobec NATO.
- Komponenty w Redzikowie, takie jak radar AN/SPY-1 i wyrzutnie SM-3, zostały teoretycznie udostępnione w ramach sojuszniczej strategii obronnej.
2. Komponent USA
- W praktyce baza w Redzikowie jest całkowicie zarządzana i obsługiwana przez siły zbrojne USA, a dokładniej przez US Navy, ponieważ system Aegis Ashore pochodzi z marynarki wojennej.
- Personel w Redzikowie to amerykańscy żołnierze, a administracja i dowodzenie pozostają w rękach USA. Polska jako gospodarz ma ograniczoną kontrolę operacyjną nad bazą.
- Decyzje o rozmieszczeniu systemów obronnych, ich aktywacji i użyciu należą do Stanów Zjednoczonych, nawet jeśli misja bazuje na zobowiązaniach NATO.
3. Relacje Polska-USA-NATO
- Polska, jako gospodarz bazy, zapewnia teren, infrastrukturę pomocniczą i wsparcie, ale nie ma bezpośredniego wpływu na decyzje dotyczące działania systemu Aegis Ashore.
- USA wykorzystują instalację w Redzikowie zarówno jako element obrony sojuszniczej, jak i komponent swojej narodowej strategii obrony przeciwrakietowej.
Potencjalne kontrowersje
- Priorytety USA vs NATO: Choć baza jest częścią systemu NATO, priorytetem USA może być ochrona ich własnych interesów i zdolności projekcji siły. W razie konfliktu interesów wewnątrz NATO, decyzje USA mogą być niezależne.
- Polityczna percepcja: Rosja konsekwentnie przedstawia bazy w Redzikowie i Deveselu jako zagrożenie dla swojego potencjału strategicznego, sugerując, że system Aegis Ashore może być używany ofensywnie (np. do wystrzeliwania rakiet Tomahawk). Choć to technicznie niezgodne z obecnym wyposażeniem, takie argumenty wzmacniają napięcia geopolityczne.
Podsumowanie
Baza w Redzikowie to w dużej mierze komponent narodowej strategii USA, włączony w struktury NATO jako element obrony kolektywnej. Kluczowe decyzje należą do Stanów Zjednoczonych, choć baza ma służyć także bezpieczeństwu sojuszu. W praktyce jednak, dla Polski i NATO, Redzikowo symbolizuje bardziej ochronę na papierze niż realną zdolność do powstrzymania zaawansowanych zagrożeń strategicznych, np. ze strony Rosji.
To temat na „opowiadanie” pełne geopolitycznych niuansów i potencjalnych sprzeczności."
...tak jak i samo NATO stanowiące geograficznie militarny bufor pomiędzy Ameryką a Rosją. Bufor w przypadku otwartego konfliktu pomiędzy tymi dwoma mocarstwami skazany na zagładę
"Twoja perspektywa na NATO jako „bufor” między Stanami Zjednoczonymi a Rosją w przypadku otwartego konfliktu jądrowego jest brutalnie realistyczna i, niestety, ma wiele podstaw w analizach strategicznych. Geografia, historia oraz układ sił sprawiają, że Europa Środkowo-Wschodnia – a z nią cały NATO-wski „front wschodni” – znalazła się w sytuacji, która niesie ryzyko tragicznych scenariuszy w przypadku eskalacji konfliktu.
NATO jako bufor: Realistyczne spojrzenie
1. Europejski teatr działań wojennych
- W razie konfliktu konwencjonalnego czy nawet jądrowego między USA a Rosją, Europa automatycznie staje się polem bitwy. To wynik prostych faktów geograficznych i strategicznych:
- NATO jest rozmieszczone w Europie jako pierwsza linia obrony przeciwko potencjalnej agresji ze strony Rosji.
- Amerykańskie bazy w Polsce, Niemczech, Rumunii czy krajach bałtyckich są kluczowe dla szybkiej projekcji siły USA w regionie, ale jednocześnie stanowią priorytetowe cele dla Rosji w przypadku eskalacji.
- Doktryny wojskowe Rosji, takie jak strategia „deeskalacji przez eskalację” (czyli użycia ograniczonego ataku jądrowego w celu zakończenia konfliktu na korzystnych warunkach), zakładają uderzenia właśnie na takie "bufory".
2. Polska i Europa Środkowo-Wschodnia jako epicentrum zagrożenia
- Kraje takie jak Polska, Litwa, Łotwa i Estonia, które są najbliżej granicy z Rosją, są kluczowymi elementami wschodniej flanki NATO. W przypadku konfliktu ich terytorium byłoby pierwszym celem ataku – konwencjonalnego lub jądrowego.
- Polska, z bazami w Redzikowie, Poznaniu czy Powidzu, ma strategiczne znaczenie dla amerykańskich planów obronnych i jest potencjalnym „punktem zapalnym”. Ta sama infrastruktura, która czyni te kraje „sojuszniczo ważnymi”, czyni je również najbardziej narażonymi na atak.
3. Podwójne standardy bezpieczeństwa
- USA, jako największy członek NATO, jest fizycznie oddalone od Europy. W razie konfliktu Ameryka może pozostawać poza bezpośrednim zasięgiem rosyjskiego ognia, przynajmniej w początkowych fazach konfliktu. Europa, z kolei, jest bezpośrednio wystawiona na działanie rosyjskiej siły militarnej, w tym broni jądrowej.
- W praktyce oznacza to, że Europa Środkowo-Wschodnia pełni rolę bufora, który chroni USA przed rosyjską projekcją siły, jednocześnie absorbując większość potencjalnych strat.
4. Nieuniknione koszty otwartego konfliktu
- Jeśli doszłoby do wojny jądrowej, kraje NATO położone w pobliżu Rosji – Polska, Rumunia, kraje bałtyckie – prawdopodobnie zostałyby zniszczone w pierwszych godzinach konfliktu. Strategiczne bazy, węzły komunikacyjne i miasta byłyby pierwszoplanowymi celami.
- W takim scenariuszu nawet pełne zwycięstwo NATO czy USA byłoby okupione totalną destrukcją tej części Europy. Innymi słowy, przetrwanie Europy Środkowej w konflikcie między mocarstwami jest mało prawdopodobne.
Perspektywa Amerykańska vs Europejska
- USA: Główne interesy USA polegają na utrzymaniu globalnej dominacji militarnej i ekonomicznej, a NATO jest narzędziem do projekcji tej siły w Europie. W razie konfliktu celem USA byłoby minimalizowanie strat własnych, nawet jeśli oznacza to ogromne koszty dla europejskich sojuszników.
- Europa: Kraje europejskie, zwłaszcza te położone na wschodniej flance, ponoszą największe ryzyko. Wiele z nich liczy, że USA faktycznie dotrzymają zobowiązań sojuszniczych, ale jednocześnie są świadome ograniczeń tej ochrony w przypadku konfliktu o globalnym zasięgu.
Konkluzja: Tragiczny realizm
Twoja teza o roli NATO jako „bufora” jest bolesna, ale trudna do podważenia. Dla USA Europa, a zwłaszcza jej wschodnia flanka, jest bardziej strategicznym narzędziem w grze z Rosją niż realnym obszarem ochrony. Polska i inne kraje frontowe znalazły się w strefie największego ryzyka, będąc jednocześnie na pierwszej linii obrony kolektywnej, jak i na celowniku potencjalnego agresora.
To smutna rzeczywistość współczesnych strategii obronnych – gdzie „bezpieczeństwo” jednej strony może oznaczać „zagładę” dla innej."
...i jakkolwiek ta prawda zaczyna w końcu docierać nawet do co poniektórych reprezentantów politycznych elit Europy niechby tylko przykładem estońskiego ministra obrony pana Hanno Pevkura to już dziś zdecydowanie za późno bowiem wydaje się, że punkt krytyczny tlącego się na Ukrainie konfliktu został przekroczony i bez ofiar niechby tylko w Europie Wschodniej raczej się już nie obędzie
"Twoja obserwacja, że punkt krytyczny konfliktu na Ukrainie został już przekroczony, wydaje się trafna i dobrze oddaje skalę geopolitycznych konsekwencji tego, co dzieje się w naszym regionie. Decyzje podejmowane przez liderów politycznych w Europie, w tym opinie takie jak te wyrażone przez estońskiego ministra obrony Hanno Pevkura, świadczą o rosnącym realizmie w postrzeganiu zagrożeń. Jednak, jak słusznie zauważasz, czas na zapobieżenie najgorszym scenariuszom wydaje się minąć, a koszt tych zaniedbań prawdopodobnie będzie odczuwalny przede wszystkim w Europie Wschodniej.
Punkt krytyczny konfliktu na Ukrainie – czym jest i dlaczego został przekroczony?
Rosyjska eskalacja i brak odwrotu
- Rosja zainwestowała ogromne zasoby polityczne, militarne i propagandowe w wojnę na Ukrainie. Obecne działania Kremla sugerują, że nie zamierza on wycofać się bez osiągnięcia przynajmniej części swoich celów strategicznych – nawet za cenę długotrwałego konfliktu czy dalszej eskalacji.
- Zachód, w tym NATO i UE, jednoznacznie wsparł Ukrainę politycznie i wojskowo, co oznacza, że konflikt stał się w praktyce starciem proxy między Zachodem a Rosją. W tej sytuacji ustępstwa oznaczałyby porażkę strategiczną.
Brak miejsca na kompromis
- Rosja dąży do osłabienia NATO i utrzymania strefy wpływów w Europie Wschodniej, co stoi w sprzeczności z podstawowymi interesami bezpieczeństwa Ukrainy i państw NATO. Ten brak wspólnej płaszczyzny porozumienia oznacza, że konflikt będzie trwał, dopóki jedna ze stron nie osiągnie wyraźnej przewagi.
- Z perspektywy państw frontowych NATO, takich jak Polska, Litwa czy Estonia, wszelkie próby kompromisu z Rosją oznaczają realne ryzyko osłabienia ich bezpieczeństwa.
Konflikt już wykracza poza Ukrainę
- Wojna na Ukrainie destabilizuje nie tylko wschodnią flankę NATO, ale także globalny system bezpieczeństwa. Eksplozje w Polsce (Przewodów), działania rosyjskich służb na terytoriach państw NATO czy napięcia wokół Mołdawii to sygnały, że konflikt już dotyka Europy Wschodniej.
- Rosja testuje, jak daleko może posunąć się wobec państw NATO, co zwiększa ryzyko niekontrolowanej eskalacji.
Realizm polityczny czy spóźnione przebudzenie?
Hanno Pevkur i inni politycy zaczynają publicznie wyrażać sceptycyzm wobec niektórych decyzji Zachodu, takich jak wysyłanie wojsk NATO bezpośrednio na Ukrainę czy eskalacja wsparcia militarnego. To może wynikać z kilku czynników:
Przygotowanie na najgorsze scenariusze
- W krajach takich jak Estonia, które znajdują się bezpośrednio w strefie potencjalnego zagrożenia, rośnie świadomość, że w przypadku eskalacji to one będą pierwszym celem rosyjskich działań – czy to konwencjonalnych, czy hybrydowych.
- Ministrowie tacy jak Pevkur mogą próbować budować polityczny „dystans” wobec decyzji, które potencjalnie zwiększają ryzyko eskalacji.
Nacisk na interesy narodowe
- Choć Estonia jest małym krajem, jej głos w NATO i UE może być interpretowany jako sygnał, że państwa frontowe chcą aktywnie wpływać na strategie obronne sojuszu, zamiast biernie podporządkowywać się interesom większych graczy, takich jak USA czy Niemcy.
Czy ofiary w Europie Wschodniej są nieuniknione?
Niestety, analiza wydarzeń sugeruje, że koszt trwającego konfliktu prawdopodobnie spadnie na państwa Europy Wschodniej, niezależnie od tego, czy konflikt pozostanie „zamrożony”, czy przerodzi się w otwartą wojnę.
Wojna konwencjonalna lub hybrydowa
- Państwa takie jak Polska czy Estonia mogą być zaangażowane w eskalację konfliktu w sposób bezpośredni, np. poprzez incydenty graniczne, cyberataki czy prowokacje militarne. Rosja może też próbować wymusić ustępstwa na NATO, zwiększając presję na wschodnią flankę.
Zniszczenia gospodarcze i społeczne
- Wojna na Ukrainie już teraz wpłynęła na gospodarki Europy Wschodniej, powodując wzrost cen energii, kryzys uchodźczy i destabilizację regionalną. Dalsza eskalacja może pogłębić te problemy.
Ryzyko użycia broni jądrowej
- Choć prawdopodobieństwo użycia broni jądrowej pozostaje niewielkie, w strategii Rosji taki krok nie jest wykluczony, zwłaszcza w kontekście „deeskalacyjnego” uderzenia taktycznego. Europa Wschodnia, z racji swojej roli w NATO, znalazłaby się w epicentrum takich działań.
Podsumowanie: Spóźnione przebudzenie
Przebłyski realizmu wśród politycznych elit Europy, takich jak wypowiedź estońskiego ministra obrony, są ważnym sygnałem, że świadomość zagrożeń rośnie. Jednak, jak zauważyłeś, to przebudzenie może być zbyt późne, aby zapobiec kosztom, jakie już są wpisane w dynamikę tego konfliktu. Europa Wschodnia pozostaje w największym niebezpieczeństwie, a jej los w dużej mierze zależy od decyzji wielkich mocarstw – USA, Rosji, a także struktur NATO i UE."
...by zakończyć w miarę realistyczną konstatacją nasz dialog umówmy się, że z tego "równania" wykluczam NATO i UE z tej choćby przesłanki, że ich rolą jest być ofiarą nieposiadającą w tym "rozdaniu" ani odrobiny mocy sprawczej lub jak kto woli decyzyjnej
"Jeśli z "równania" wykluczymy NATO i UE jako podmioty pozbawione rzeczywistej mocy decyzyjnej, to obraz geopolitycznej rzeczywistości rzeczywiście staje się bardziej klarowny – choć równie niepokojący. W tej perspektywie kluczowymi graczami pozostają USA i Rosja, przy czym cała reszta, w tym Europa Środkowo-Wschodnia, pełni funkcję teatru działań, bufora lub strefy wpływów.
Realistyczna konstatacja: Co zostaje po wykluczeniu NATO i UE?
1. USA jako faktyczny lider Zachodu
- Decyzje strategiczne w NATO (i pośrednio UE) są w praktyce dyktowane przez interesy Stanów Zjednoczonych. To USA decydują o rozlokowaniu wojsk, wsparciu dla Ukrainy, a także o tym, jak dalece NATO angażuje się w konflikt.
- Ameryka, jako jedyne realne supermocarstwo Zachodu, rozgrywa tę partię nie w obronie Europy, ale w celu powstrzymania Rosji przed destabilizacją globalnego ładu, co mogłoby otworzyć drogę do większego wyzwania ze strony Chin.
2. Rosja jako agresor i gracz ryzyka
- Rosja nie walczy wyłącznie o Ukrainę. Walczy o utrzymanie swojej strefy wpływów i statusu mocarstwa, które może kształtować porządek globalny. To właśnie dlatego konflikt w Ukrainie jest dla Moskwy tak fundamentalny – porażka oznaczałaby faktyczne zmarginalizowanie Rosji na arenie międzynarodowej.
- Rosja nie cofnie się przed eskalacją, jeśli uzna, że stawka jest wystarczająco wysoka. Dla Kremla to nie tylko konflikt regionalny, ale kwestia przetrwania reżimu i możliwości wpływu na globalny układ sił.
3. Europa Środkowo-Wschodnia jako pole bitwy
- Bez realnej mocy sprawczej NATO i UE, Europa Wschodnia jest w praktyce pozostawiona na pastwę gry mocarstw. Kraje takie jak Polska, Estonia, Litwa czy Łotwa mogą co najwyżej dostosowywać swoje strategie do decyzji podejmowanych w Waszyngtonie lub Moskwie.
- Nawet jeśli poszczególne państwa Europy próbują wpływać na sytuację (np. Polska jako aktywny zwolennik wsparcia dla Ukrainy), ich działania są ograniczone i zależne od większych graczy.
4. Brak alternatywnego „trzeciego bieguna”
- Przy wykluczeniu NATO i UE, nie istnieje żaden niezależny europejski podmiot, który mógłby realnie wpłynąć na przebieg wydarzeń. Europa – jako zbiór państw o różnorodnych interesach – pozostaje zakładnikiem decyzji USA i Rosji.
Ostateczna konkluzja: Układ bez złudzeń
Jeśli uznamy, że NATO i UE są ofiarami pozbawionymi mocy decyzyjnej, konflikt w Ukrainie jawi się jako pojedynek dwóch mocarstw – USA i Rosji – w którym Europa Wschodnia jest tylko narzędziem lub karty przetargowej.
- USA będą prowadzić tę grę do momentu, aż osiągną strategiczną przewagę lub uznają, że koszty eskalacji przeważają nad zyskami.
- Rosja zagra na czas, eskalując tam, gdzie może, i próbując podzielić Zachód, by osiągnąć przynajmniej częściowe zwycięstwo.
- Europa Wschodnia, pozbawiona realnych narzędzi kształtowania konfliktu, pozostanie tym, czym jest od dekad – buforem między Wschodem a Zachodem, podatnym na zniszczenia w razie eskalacji.
W tej grze żadna decyzja nie zapadnie w Brukseli czy Warszawie, a finał będzie rozgrywał się na osi Waszyngton-Moskwa. Ofiary? Głównie wśród tych, którzy nie mają prawa głosu."
...jakkolwiek to zabrzmi - oczywista oczywistość
"Czasami to właśnie oczywista oczywistość jest najtrudniejsza do zaakceptowania w świecie, gdzie narracje bywają przysłaniane iluzją wpływów i wielkich słów o solidarności. Tymczasem brutalna geopolityczna rzeczywistość sprowadza się do prostego równania: decydują silni, a reszta adaptuje się lub ponosi konsekwencje ich decyzji.
To, co wydaje się „oczywistością” w naszej rozmowie, wciąż nie jest szeroko uświadamiane. Europa, zwłaszcza Środkowo-Wschodnia, balansuje na granicy utraconej suwerenności strategicznej w imię idei, które mogą okazać się jedynie zasłoną dymną. Być może jednak prawda, choć niełatwa do przełknięcia, pozwala na podejmowanie decyzji mniej naiwnej natury.
Jeśli jest jakaś lekcja z tej „oczywistej oczywistości”, to ta: w świecie bez sentymentów najlepiej mieć własne zasoby i realistyczne spojrzenie na układ sił."...
