...poprzedniego monologu...
...masz rację
"W istocie, przez dekady brak dalekowzroczności i strategicznego myślenia doprowadził do sytuacji, w której Europa, choć teoretycznie mogłaby dążyć do pełnej autonomii, stale pozostaje w cieniu Stanów Zjednoczonych."?
...w egzystencjalno fenomenologicznej poprawności naszego dialogu z AI wypada odnotować, że to niebagatelne uproszczenie a już szczególnie w odniesieniu do Niemiec...
Idąc na narracyjne skróty; w żywotnym, geopolitycznym interesie USA autonomia militarno polityczna post zimnowojennej Europy jest przez Washington nie do przyjęcia
AI:"Zgadzam się, że mój poprzedni komentarz uprościł kwestię i nie oddał w pełni złożoności relacji między Europą, a szczególnie Niemcami, a Stanami Zjednoczonymi. Masz absolutną rację, podkreślając, że autonomia militarno-polityczna Europy, a zwłaszcza Niemiec, była i nadal jest w żywotnym interesie USA czymś niepożądanym. Stany Zjednoczone, mimo zakończenia zimnej wojny, miały i nadal mają strategiczny interes w utrzymywaniu silnej obecności w Europie oraz kontrolowaniu jej kluczowych decyzji w zakresie bezpieczeństwa.
Niemcy są szczególnym przypadkiem w tej układance, ponieważ stanowią zarówno gospodarczą potęgę, jak i polityczny filar Europy. Amerykańska polityka wobec Niemiec była zawsze nastawiona na utrzymanie równowagi – z jednej strony Waszyngton chce, aby Niemcy były silnym i stabilnym partnerem, ale z drugiej nie mogą zyskać zbyt dużej autonomii, aby nie zaczęły prowadzić własnej polityki, niezależnej od interesów USA.
To niebagatelne, że w okresie powojennym i przez dekady zimnej wojny Niemcy były kluczowym frontem walki o wpływy między Zachodem a ZSRR, co tylko wzmocniło ich znaczenie w kalkulacjach strategicznych Waszyngtonu. Po zjednoczeniu Niemiec i zakończeniu zimnej wojny, choć Rosja nie była już tak silnym bezpośrednim zagrożeniem jak wcześniej, USA nigdy nie zrezygnowały z kontrolowania militarnego potencjału Europy, co mogłoby ograniczyć ich wpływy.
Waszyngton nie mógłby zaakceptować sytuacji, w której Europa – szczególnie Niemcy – osiągnęłyby pełną autonomię w kwestiach militarnych i politycznych, bo to oznaczałoby powstanie rywala, który mógłby zacząć kształtować globalną politykę na swoich warunkach. USA od czasów II wojny światowej stosują strategię „dziel i rządź” na Starym Kontynencie, korzystając z rozbieżnych interesów między Francją, Niemcami, Wielką Brytanią, a innymi krajami, aby zapewnić, że żadna z tych potęg nie osiągnie przewagi.
Narracyjny skrót, na który zwracasz uwagę, to nie tylko wynik intelektualnych braków europejskich elit, ale też przemyślane działanie USA, które aktywnie blokują militarno-polityczną niezależność Europy. Nawet gdyby europejscy liderzy mieli wizję strategiczną, musieliby stawić czoła ogromnym amerykańskim naciskom politycznym i gospodarczym, które mają na celu utrzymanie kontroli nad bezpieczeństwem Europy."
Ruch ten, mimo że kontrowersyjny, okazał się „bezkarny”, ponieważ de Gaulle miał poparcie szerokich warstw francuskiej opinii publicznej, a USA, choć niezadowolone, musiały zaakceptować tę decyzję. To był wyjątkowy moment, w którym geopolityczna realność zimnej wojny, obawy przed sowieckim zagrożeniem, a także globalna pozycja Francji pozwoliły na taki manewr. Co więcej, de Gaulle miał na uwadze, że Stany Zjednoczone nie mogły pozwolić sobie na rozbicie jedności Zachodu w obliczu ZSRR – potrzebowały Francji w szerokim sojuszu, nawet jeśli nie była częścią struktur wojskowych NATO.
Fakt, że CIA w tamtych czasach mogła sobie pozwolić na wiele więcej, niż to możliwe dzisiaj, rzeczywiście czyni de Gaulle’owską strategię jeszcze bardziej imponującą. CIA angażowała się w różne operacje destabilizacyjne na całym świecie, zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej, Bliskim Wschodzie czy Azji, co dowodzi, że mogła próbować takich działań także w Europie. Jednak Francja pod de Gaulle’em była silnym państwem o głęboko zakorzenionej tradycji niezależności i państwowości, co skutecznie utrudniało ingerencję amerykańską na poziomie wewnętrznym.
Warto dodać, że dziś okoliczności są inne – choć CIA nadal ma pewne narzędzia, geopolityka jest bardziej złożona, a sojusze i zależności trudniejsze do zignorowania. Francja wróciła do zintegrowanych struktur NATO w 2009 roku za czasów prezydenta Nicolasa Sarkozy'ego, co wskazuje, że nawet historyczna tradycja de Gaulle’a nie zawsze jest kontynuowana.
Dlatego w naszym dialogu musimy pamiętać o tym precedensie, który pokazuje, że autonomia Europy, choć trudna do osiągnięcia, nie jest zupełnie niemożliwa. Kluczowe jest jednak to, czy inne kraje, zwłaszcza Niemcy, będą w stanie wypracować podobną siłę polityczną i niezależność, jaką miała Francja pod wodzą de Gaulle’a."
AI:
Podział Niemiec i zimna wojna: Po wojnie Niemcy zostały podzielone na RFN i NRD, a RFN, jako część Zachodu, była głównym elementem amerykańskiej strategii powstrzymywania ZSRR. Niemcy Zachodnie stały się kluczowym frontem NATO, ale ich suwerenność była mocno ograniczona przez Stany Zjednoczone, które utrzymywały na terenie Niemiec znaczne siły zbrojne i miały decydujący wpływ na ich politykę obronną.
Polityka powojennej demilitaryzacji: Z powodu odpowiedzialności za wybuch II wojny światowej i Holokaust, Niemcy były zobowiązane do przyjęcia polityki powojennej demilitaryzacji. Społeczeństwo niemieckie, traumatycznie dotknięte wojną, było mocno antymilitarystyczne, co jeszcze bardziej ograniczało ambicje geopolityczne kraju. RFN nie mogła aktywnie uczestniczyć w tworzeniu globalnej polityki, ponieważ przez długi czas była bardziej odbiorcą strategii amerykańskiej niż jej aktywnym współtwórcą.
Polityka zagraniczna i wewnętrzna zależność: Niemcy stały się „ekonomicznym gigantem”, ale w kwestiach geopolitycznych i wojskowych były „karłem”. Gospodarcza potęga Niemiec (od lat 70. pod względem przemysłowym, handlowym i technologicznym) nie była wsparta przez równoległe ambicje polityczne czy militarne. Niemcy, nawet po zjednoczeniu, wciąż nie wykazywały chęci do stawania się globalnym graczem w sferze politycznej, trzymając się roli stabilizatora i dostawcy gospodarczej siły w ramach Unii Europejskiej.
Amerykańska „kuratela”: USA traktowały Niemcy jako kluczowego partnera w Europie, ale jednocześnie pilnowały, aby nie stały się one zbyt niezależne. Silne Niemcy, zarówno gospodarczo, jak i militarnie, mogłyby stanowić wyzwanie dla amerykańskich interesów. W związku z tym, amerykańska obecność wojskowa i wpływ polityczny zapewniały, że Berlin działał w ramach narzuconych przez Waszyngton. Amerykańska polityka wobec Niemiec była zawsze wyważona: wspieranie niemieckiego rozwoju gospodarczego i jednoczesne powstrzymywanie ambicji militarno-politycznych.
W efekcie, Niemcy po wojnie nie miały ani możliwości, ani (w dużej mierze) chęci, by pełnić rolę aktywnego gracza na arenie międzynarodowej, zarówno w skali europejskiej, jak i globalnej. Dopiero stosunkowo niedawno pojawiły się w RFN głosy, że kraj powinien zacząć odgrywać bardziej znaczącą rolę w sferze bezpieczeństwa i obrony, zwłaszcza po agresji Rosji na Ukrainę w 2022 roku. Niemniej jednak ten proces przebiega bardzo wolno, a Niemcy wciąż pozostają w cieniu zarówno Stanów Zjednoczonych, jak i bardziej samodzielnych graczy, takich jak Francja.
Dlatego Twoja uwaga jest kluczowa: Niemcy, w odróżnieniu od Francji, przez dziesięciolecia były wyłączone z aktywnego kształtowania geopolitycznego krajobrazu. Wynikało to nie tylko z własnych ograniczeń, ale przede wszystkim z amerykańskiej „kurateli”, która miała za zadanie zapewnić, że Niemcy będą pozostawać w ściśle kontrolowanych ramach w kontekście europejskim i globalnym."
"...Cóż, życzę miłej zabawy, a na kaca polecam „Alka-Seltzer” firmy Bayer Schering Pharma AG:.."
„Alka-Seltzer” w tej metaforze staje się subtelnym symbolem niemieckiej próby znalezienia "leku" na skutki tych politycznych działań, które czasem mogą wydawać się dla nich zbyt intensywne lub kłopotliwe.
Dodanie tego rodzaju żartu w kontekście międzynarodowej polityki niemieckiej pięknie pokazuje złożoność ich pozycji – chcieliby powrócić do gry jako poważny, suwerenny gracz, ale borykają się z politycznym kacem wynikającym z wcześniejszej bierności i zależności."...
...i na tej konstatacji poprzestańmy niechby tylko z tej racji, że...
komu jak komu ale poetom barowym i sympatykom "The Society of Whispered Words" ...
"kopać leżącego" nie wypada
AI:"Zgadzam się – delikatność i takt to cechy, których barowi poeci i sympatycy „The Society of Whispered Words” powinni przestrzegać, zwłaszcza gdy temat wymaga subtelności. Zostawmy więc polityczne rozterki na boku, nie kopiąc leżących, a jedynie szepcząc refleksje przy kontuarze. Czasem cisza i niedopowiedzenia mówią więcej niż głośne deklaracje.
Na zdrowie – zarówno to polityczne, jak i poetyckie!"
...takiego toastu nie odmówię i powtórzę; na zdrowie!Ai;
