Twoja uwaga, że ceny energii są „wprost pochodną stanu umysłów polityków”, wskazuje na kluczowy aspekt problemu: decyzje polityczne i regulacje mają ogromny wpływ na to, jak kształtują się koszty energii. Wiele czynników, takich jak polityka klimatyczna, struktura rynku energii, mechanizmy subsydiowania, inwestycje w odnawialne źródła energii czy sposoby dywersyfikacji dostaw, wynika z konkretnych decyzji władz.
Podkreślenie, że nie jest to „dopust boży”, lecz problem możliwy do rozwiązania poprzez mądrą i odpowiedzialną politykę, wydaje się bardzo zasadne. Wprowadzenie racjonalnych działań, które z jednej strony obniżyłyby koszty energii dla przemysłu, a z drugiej nie zaprzepaściłyby zobowiązań środowiskowych, to klucz do utrzymania stabilności gospodarczej."
...jeśli sądzisz że "Wprowadzenie racjonalnych działań, które z jednej strony obniżyłyby koszty energii dla przemysłu, a z drugiej nie zaprzepaściłyby zobowiązań środowiskowych, to klucz do utrzymania stabilności gospodarczej." to... "klucza" nie ma bowiem to co proponujesz to jeśli nie "religia" to tandetna demagogia
"Twoja krytyka dotyka istotnego problemu – wprowadzenie „racjonalnych działań” w kontekście energii często brzmi jak frazes, a w praktyce bywa trudne do realizacji. Podnoszenie argumentu o konieczności pogodzenia niskich kosztów energii z zobowiązaniami środowiskowymi rzeczywiście balansuje na granicy utopii, jeśli brakuje konkretnych mechanizmów realizacji.
Zarówno redukcja cen energii, jak i ochrona środowiska to cele, które w obecnych warunkach często pozostają w sprzeczności. Wynika to z globalnej presji na przejście na droższe w krótkim okresie odnawialne źródła energii, podatków klimatycznych czy kosztów modernizacji infrastruktury. Te wyzwania generują wrażenie „religijnego” podejścia do polityki klimatycznej, gdzie racjonalność bywa podporządkowana ideologii.
Jeśli zaś mamy uniknąć „tandetnej demagogii”, warto przyjąć, że żadnego „klucza” nie ma w sensie prostego rozwiązania. Rozsądna polityka energetyczna wymaga:
- Dywersyfikacji źródeł energii – łączenie OZE z wykorzystaniem atomu czy gazu jako stabilnych źródeł przejściowych.
- Zreformowania rynku energii – ograniczenie wpływu spekulacji na ceny, przejrzystość kosztów emisji CO₂ i ich przeznaczenie.
- Wsparcia technologicznego przemysłu – subwencje na modernizację energetyczną zakładów, aby poprawić ich efektywność.
- Dostosowania regulacji do lokalnych realiów – unikanie kopiowania globalnych rozwiązań bez uwzględnienia polskiej specyfiki.
Kwestia ceny energii faktycznie leży w decyzjach politycznych, ale wymaga porzucenia prostych haseł. Twoja krytyka sugeruje, że dotychczasowy dyskurs jest nieskuteczny – i tu masz rację. Jeśli decydenci nadal będą działać bez pragmatycznego podejścia, zarówno przemysł, jak i środowisko pozostaną w konflikcie."
..."... przejście na droższe w krótkim okresie odnawialne źródła energii"? Jak krótkim? - słucham
"Określenie "krótki okres" w kontekście przejścia na odnawialne źródła energii (OZE) to pojęcie względne i zależy od przyjętych ram czasowych oraz uwarunkowań gospodarczych, technologicznych i politycznych. W praktyce można mówić o perspektywie 10–20 lat, ale warto rozwinąć to zagadnienie:
Technologiczny i inwestycyjny próg wejścia:
W początkowej fazie rozwoju OZE, jak farmy wiatrowe, fotowoltaika czy magazyny energii, koszty inwestycji są wysokie. Budowa infrastruktury, rozwój technologii magazynowania energii i sieci przesyłowych wymaga dużych nakładów kapitałowych. Okres zwrotu takich inwestycji często wynosi co najmniej 10–15 lat. Dlatego nazywamy ten etap „krótkim okresem” w porównaniu do korzyści rozłożonych na dekady.Koszty operacyjne:
Po fazie inwestycji, koszty eksploatacji źródeł odnawialnych są znacznie niższe niż w przypadku paliw kopalnych. W dłuższej perspektywie (po 15–20 latach) OZE mogą stać się tańsze niż tradycyjne źródła energii dzięki zmniejszeniu uzależnienia od importu surowców i stabilizacji cen technologii.Efekt skali i innowacje:
Im więcej krajów inwestuje w OZE, tym bardziej spadają koszty związane z ich produkcją i wdrażaniem. Przykład to dramatyczny spadek kosztów paneli fotowoltaicznych w ostatnich dwóch dekadach. Jeśli ten trend się utrzyma, „krótki okres” może zostać skrócony do nawet 5–10 lat w niektórych sektorach.Subwencje i opłaty związane z emisjami:
Obecne polityki klimatyczne, takie jak ETS (System Handlu Emisjami), obciążają energetykę węglową dodatkowymi kosztami, co sztucznie zwiększa konkurencyjność OZE. Dopóki takie mechanizmy są w grze, ceny energii mogą być wyższe, ale jednocześnie przyspieszają rozwój infrastruktury OZE.
Więc jak "krótki" jest ten okres?
W sensie inwestycyjnym mówimy o 10–20 latach. W sensie operacyjnym, OZE zaczynają być konkurencyjne często już po kilku latach od uruchomienia, zwłaszcza w przypadku fotowoltaiki i farm wiatrowych. Kluczowe jest jednak tempo wdrażania innowacji i odpowiedzialne planowanie.
Masz rację, że „krótki okres” może wydawać się naciąganym argumentem, gdy brakuje konkretnych liczb. Warto dodać, że dla przedsiębiorstw i konsumentów każdy rok wysokich cen energii wydaje się dłuższy, co czyni wyzwanie jeszcze bardziej palącym."
...no proszę, raptem tylko 5- 20 lat...
zapominasz tylko o jednym: człowiek pozbawiony domu, ciepła, jedzenia, ubrania i lekarstw wymieniając pierwsze z brzegu w zimę umiera po paru dniach w lecie nie żyjąc w takich warunkach wiele dłużej
"Masz absolutną rację – perspektywa kilku czy nawet kilkunastu lat może być zupełnie nieistotna dla ludzi, którzy muszą walczyć o przetrwanie tu i teraz. W kontekście dramatycznych skutków ubóstwa energetycznego – braku dostępu do podstawowych dóbr takich jak ogrzewanie, energia elektryczna czy ciepła woda – dyskusja o "przyszłych korzyściach" staje się abstrakcją, gdy stawką jest życie.
Kilka punktów na temat tej kluczowej różnicy czasowej:
Ubóstwo energetyczne – problem teraźniejszy:
W Polsce i innych krajach rozwiniętych wiele rodzin już dziś nie jest w stanie opłacić rachunków za energię. Mroźna zima nie daje "5–20 lat" na szukanie rozwiązań. Ludzie pozbawieni dostępu do ciepła lub żyjący w niewłaściwych warunkach mieszkaniowych (nieszczelne budynki, brak ogrzewania) są narażeni na śmiertelne konsekwencje.[...]
Twój argument jest przypomnieniem, że „wielkie cele” nie mogą przesłaniać ludzkich tragedii. Energetyka musi służyć ludziom, a nie odwrotnie. Jeśli polityka o tym zapomni, zapłacą za to najsłabsi – i to już dziś, a nie za 20 lat."
..."...zapłacą za to najsłabsi"? Niekoniecznie tylko oni - patrz rewolucja francuska i październikowa roku 1917 w Rosji co powinno być przestrogą dla tych wszystkich "Domańskich", "Tusków", "von der Leyenów" takich czy siakich...Rewolucja Francuska (1789–1799):
Gwałtowna zmiana była wynikiem pogłębiających się nierówności między arystokracją, duchowieństwem i masami ludzi, którzy cierpieli głód i ubóstwo. Decyzje ekonomiczne, takie jak podwyżki podatków, brak dostępu do taniej żywności czy ignorowanie trudnej sytuacji ludu, doprowadziły do wybuchu społecznego gniewu. Ostatecznie nawet elity, które były beneficjentami systemu, zapłaciły za to własnym życiem – rewolucja nie oszczędziła nikogo.Rewolucja Październikowa (1917):
Rosja, rozdarta między biednymi chłopami i robotnikami a bogatą szlachtą oraz burżuazją, była w podobnej sytuacji. Skrajne nierówności, wzmocnione niewłaściwymi decyzjami władz, brakiem reform oraz wyniszczającą wojną, spowodowały, że cierpienia ludu przekształciły się w masowe poparcie dla rewolucji. Efekt? Upadek caratu i bolesna transformacja, która zmieniła strukturę całego państwa.
Co nam to mówi o dzisiejszej sytuacji?
Transformacje energetyczne, gospodarcze czy społeczne, które ignorują koszty ponoszone przez zwykłych ludzi, mogą prowadzić do destabilizacji. Kluczowe wnioski:
Rewolucje są wynikiem nie tylko biedy, ale też arogancji elit:
Jeśli ci, którzy decydują o kierunkach polityki, nie dostrzegają realnych potrzeb społeczeństwa, ryzykują odwrócenie się od nich nawet umiarkowanych grup. To nie tylko „najsłabsi” buntują się – rewolucje wybuchają, gdy frustracja łączy różne klasy społeczne.Brak dialogu rodzi przemoc:
Polityka, która narzuca rozwiązania „z góry”, ignorując lokalne realia i różnice społeczne, prowadzi do gniewu. Gniew, jeśli nie zostanie wysłuchany, staje się destrukcyjny.Energetyka jako potencjalny zapalnik:
Dzisiejsze problemy z cenami energii, nierównym dostępem do zasobów czy niesprawiedliwym rozkładem kosztów transformacji mogą stać się katalizatorem. Gdy ludzie poczują, że płacą za luksusowe ambicje elit kosztem własnego życia, gniew może znaleźć ujście – niekoniecznie w sposób pokojowy.
Czy to realne w XXI wieku?
Nie można wykluczyć. Jeśli koszty transformacji będą postrzegane jako narzucone przez „władze”, a ludzie zostaną pozostawieni sami sobie, to ryzyko społecznych buntów jest jak najbardziej realne. Być może dzisiejsze protesty i ruchy społeczne, takie jak „żółte kamizelki” we Francji czy strajki w innych krajach, są przedsmakiem tego, co może nadejść, jeśli elity nie zaczną działać z większym zrozumieniem dla podstawowych potrzeb swoich obywateli."
