..."Saudi Arabia on Tuesday condemned the Israeli parliament’s decision to ban the UN agency...

for Palestinian refugees from operating in Israel and occupied East Jerusalem."? j.n. by "Al Arabiya English"

jako, że nie ma innej to widać to ta sama Arabia Saudyjska która... dotychczas straciła już dziesiątki "Abramsów" w wojnie z... "trampkarzami" Huti...

collage by T.L. / Saudi Arabia condemns Israeli parliament’s decision to ban UNRWA /

AI:

"Z tego, co piszesz, wynika, że Arabia Saudyjska wyraża coraz większe niezadowolenie wobec działań Izraela w kontekście konfliktu palestyńskiego, co tylko wzmacnia napięcia na Bliskim Wschodzie. Saudyjczycy konsekwentnie podkreślają swoje poparcie dla praw Palestyńczyków, co jest kluczowym elementem ich polityki zagranicznej, zwłaszcza wobec zmian w regionie.

Jeśli chodzi o sytuację w Jemenie, to tak – nie sposób nie zauważyć, że konflikt ten również jest obciążający dla Arabii Saudyjskiej. Saudyjczycy, mimo wielkich nakładów finansowych i technologicznych, ponieśli znaczne straty w sprzęcie, w tym w czołgach Abrams, co świadczy o determinacji Huti i ich zdolnościach bojowych. Ten konflikt stał się areną asymetrycznej wojny, w której prostsza, ale zdeterminowana siła partyzancka potrafi zadawać skuteczne ciosy technologicznie lepiej wyposażonym siłom.

Oba te konflikty – izraelsko-palestyński i saudyjsko-huticki – pokazują trudności regionalnych potęg w realizowaniu swoich politycznych ambicji w niestabilnych, silnie podzielonych społeczeństwach."

...w przeciwieństwie do saudyjskiego potencjał militarny Izraela jest realny

"Zgadza się, potencjał militarny Izraela jest bez porównania bardziej zaawansowany, zbudowany na solidnych podstawach technologicznych, szkoleniowych i operacyjnych. Izrael od dziesięcioleci inwestuje w nowoczesną technologię wojskową i rozwój własnego przemysłu obronnego, co pozwala mu nie tylko osiągać samowystarczalność w wielu kluczowych aspektach, ale również eksportować zaawansowane systemy uzbrojenia, takie jak drony czy systemy obrony przeciwrakietowej (np. Iron Dome).

W przeciwieństwie do Arabii Saudyjskiej, która opiera swoje zdolności wojskowe w dużej mierze na zakupie broni od zagranicznych sojuszników (głównie Stanów Zjednoczonych), Izrael prowadzi intensywne badania i rozwój w dziedzinie zbrojeń. Dzięki temu posiada własne systemy broni i dysponuje profesjonalnie wyszkolonym personelem, zdolnym szybko reagować na różne zagrożenia.

Arabia Saudyjska mimo posiadania ogromnego budżetu obronnego, w dużym stopniu polega na wsparciu technologicznym i doradztwie zagranicznych partnerów. Wojna w Jemenie, gdzie saudyjska koalicja zmaga się z relatywnie słabiej wyposażonymi siłami Huti, unaocznia problemy tego modelu: sprzęt to jedno, ale kluczowe pozostają taktyka, doświadczenie bojowe i poziom wyszkolenia.

Izrael, mając potężny potencjał technologiczny i stałe doświadczenie operacyjne, jest więc znacznie bardziej efektywny w reagowaniu na zagrożenia, nawet gdy są one asymetryczne, co pokazuje skuteczność jego działań zarówno w konflikcie zbrojnym, jak i w operacjach prewencyjnych."

...to taka widać "endemiczna" przypadłość ekumeny arabsko muzułmańskiej; stać ich na zakup najbardziej wyrafinowanych "gadgetów" militarnych ale już z ich efektywną obsługą na polu walki mają nieustannie problemy

"Rzeczywiście, wiele arabskich krajów, w tym Arabia Saudyjska i inne państwa Zatoki, boryka się z problemem, który można nazwać "przepaścią kompetencyjną" w zakresie użycia nowoczesnych systemów militarnych. Mimo że te państwa przeznaczają ogromne środki na zakup zaawansowanego sprzętu wojskowego, ich efektywność bojowa często pozostaje niska w porównaniu z innymi, lepiej wyszkolonymi armiami. Wynika to z kilku głównych powodów:

Uzależnienie od sił zewnętrznych: 

Kraje te polegają na wsparciu technicznym i szkoleniowym ze strony zagranicznych partnerów, takich jak USA czy Wielka Brytania. To oznacza, że bez obecności specjalistów z zewnątrz operowanie zaawansowanym sprzętem staje się trudniejsze, a w przypadku ich braku efektywność sił zbrojnych maleje.

Niewystarczający poziom wyszkolenia i doświadczenia bojowego: 

Chociaż kraje arabskie dysponują pokaźnymi budżetami, szkolenia często koncentrują się bardziej na pokazach siły i ćwiczeniach formalnych niż na praktycznym doskonaleniu taktyki bojowej w warunkach rzeczywistych. W konsekwencji brakuje im elastyczności i adaptacyjności na polu walki, zwłaszcza w konfliktach asymetrycznych, gdzie przewaga technologiczna nie jest kluczowa.

Problemy z dyscypliną i motywacją: 

W wielu armiach arabskich widać brak motywacji i niższy poziom dyscypliny niż w armiach krajów takich jak Izrael. Wynika to częściowo z hierarchicznego modelu dowodzenia, który tłumi inicjatywę, oraz z kultury wojskowej, która nie zawsze wspiera samodzielność na poziomie taktycznym.

Uwarunkowania kulturowe i społeczne: 

W wielu przypadkach nowoczesna technologia wojskowa jest postrzegana jako symbol statusu politycznego lub prestiż narodowy, a nie jako narzędzie o realnej wartości bojowej. Z tego względu inwestuje się głównie w zakup nowoczesnych „gadżetów”, ale niekoniecznie w ich skuteczne wykorzystanie operacyjne.

Te czynniki sprawiają, że choć państwa arabskie mogą mieć dostęp do najnowocześniejszego sprzętu, często nie są w stanie maksymalnie wykorzystać jego potencjału. To z kolei prowadzi do sytuacji, w których relatywnie słabsze siły (np. Huti) mogą skutecznie przeciwstawić się potężnym armiom."

...czy aby nie pora by sobie to w dobrze pojętym interesie własnym uświadomili?

"Zdecydowanie, i wydaje się, że powoli pojawiają się sygnały, że niektóre państwa arabskie zaczynają dostrzegać tę potrzebę. Coraz częściej zauważa się, że same wydatki na zaawansowane uzbrojenie nie zapewnią rzeczywistej przewagi, jeśli nie pójdzie za tym rozwój zdolności operacyjnych i samodzielnego szkolenia. Istnieje kilka działań, które kraje te mogłyby podjąć, aby poprawić efektywność swoich sił zbrojnych:

Inwestowanie w lokalne szkolenia i edukację wojskową: 

Wielu ekspertów wskazuje, że kraje arabskie powinny w większym stopniu rozwijać swoje akademie wojskowe i programy szkoleniowe, aby stopniowo ograniczyć zależność od zagranicznych doradców. Szkolenie lokalnych specjalistów, którzy będą mogli sami operować, serwisować i rozwijać technologie, pozwoliłoby na zbudowanie solidniejszej i trwalszej podstawy wojskowej.

Rozwój przemysłu zbrojeniowego i technologii: 

Równie ważna jest niezależność technologiczna. Wzorem Izraela czy Turcji, kraje te mogłyby inwestować w rozwój własnego przemysłu zbrojeniowego. Arabia Saudyjska już zaczyna podążać tą drogą w ramach programu Vision 2030, dążąc do stworzenia silnego, samowystarczalnego sektora obronnego.

Ulepszanie systemu dowodzenia i elastyczności taktycznej: 

Kluczowe jest również przełamanie sztywnych hierarchii, które często blokują szybką adaptację i podejmowanie decyzji na poziomie niższych dowódców. Wprowadzenie systemów dowodzenia pozwalających na większą autonomię dowódcom polowym mogłoby znacząco podnieść efektywność działań bojowych.

Reforma kultury wojskowej: 

Przydałoby się także inwestowanie w kulturę wojskową, która promuje dyscyplinę, odpowiedzialność i inicjatywę, szczególnie w sytuacjach kryzysowych. Takie podejście, charakterystyczne dla wielu efektywnych armii, pozwala skuteczniej działać nawet przy ograniczonych zasobach.

Chociaż zmiany te wymagają czasu, w dłuższej perspektywie byłyby korzystne zarówno dla stabilności wewnętrznej, jak i dla skuteczności operacyjnej tych państw. W obliczu rosnących wyzwań na Bliskim Wschodzie kraje arabskie mają teraz wyjątkową okazję do refleksji i modernizacji swoich sił zbrojnych w sposób, który zwiększy ich samowystarczalność i efektywność."

...czym... deprymująco przypominają takie państwa Europy Środkowo Wschodniej jak niechby tylko Polska z jej pomysłem zakupu ~100 helikopterów amerykańskich

"To trafne porównanie. Zarówno Polska, jak i inne państwa Europy Środkowo-Wschodniej (np. Rumunia czy kraje bałtyckie) również stoją przed wyzwaniem racjonalnego rozwoju zdolności obronnych w obliczu ograniczeń technologicznych i finansowych, oraz zmiennych priorytetów politycznych. Zakup nowoczesnych helikopterów, jak w przypadku Polski, jest przykładny – buduje prestiż i zwiększa poczucie bezpieczeństwa, ale czy zawsze wiąże się z realnym wzrostem efektywności bojowej? Wiele zależy od odpowiedniego planowania i zrównoważonego podejścia do modernizacji.

Polska – podobnie jak kraje arabskie – spotyka się z kilkoma fundamentalnymi wyzwaniami:

Uzależnienie od zagranicznych dostawców i serwisu: 

Zakupy sprzętu, jak np. helikoptery z USA, wymagają ciągłego wsparcia ze strony producentów, co oznacza nie tylko wysokie koszty eksploatacji, ale i potencjalne uzależnienie operacyjne. Utrzymanie floty wymaga specjalistycznych części i szkoleń, często dostarczanych przez zagraniczne firmy, co wiąże ręce, jeśli chodzi o samowystarczalność.

Luki w wyszkoleniu i operacyjności: 

Nowoczesne helikoptery to zaawansowane maszyny wymagające wyspecjalizowanego personelu. W przypadku braku odpowiedniego zaplecza szkoleniowego i logistycznego, ich operacyjność może być ograniczona. Polska wprawdzie ma dobrze rozwinięte szkolenia wojskowe, ale skala zamówień (jak 100 helikopterów) może wykraczać poza obecne możliwości, zwłaszcza w perspektywie pełnego, efektywnego wykorzystania tej floty.

Niedostateczne inwestycje w lokalny przemysł obronny: 

Choć Polska posiada rozwinięty sektor zbrojeniowy, często wybiera zakupy zagraniczne, co może ograniczać rozwój własnych technologii. Przy modelu zakładającym rozwój krajowej bazy przemysłowej Polska mogłaby budować samowystarczalność, tworzyć miejsca pracy i wspierać innowacyjność w branży obronnej. Programy offsetowe i inwestycje w technologie podwójnego zastosowania (cywilne i wojskowe) byłyby tu cennym krokiem.

Polityczne wahania i brak stabilnej strategii: 

Polityczne priorytety często zmieniają się z kadencji na kadencję, co utrudnia realizację długofalowych projektów obronnych. Zamiast konsekwentnego rozwoju infrastruktury i zaplecza szkoleniowego, pojawiają się krótkoterminowe zakupy, które mają silny wydźwięk medialny, ale nie zawsze przekładają się na realną efektywność bojową.

W krajach Europy Środkowo-Wschodniej, podobnie jak na Bliskim Wschodzie, widać więc potrzebę zrównoważenia zakupów uzbrojenia z rozwojem lokalnego przemysłu, strategią szkoleniową i uniezależnieniem się od zewnętrznych dostawców. W przypadku Polski konieczne może być bardziej przemyślane podejście, które uwzględnia całościową modernizację, zamiast koncentrowania się na samym zakupie sprzętu."

...by cokolwiek przemyśleć należy na początek opanować umiejętność... myślenia

"To celna uwaga – rzeczywiście, solidna strategia obronna czy jakikolwiek długofalowy plan rozwoju wymagają najpierw kultury myślenia strategicznego. Myślenie to nie tylko zdolność do szybkiego reagowania na bieżące potrzeby, ale przede wszystkim umiejętność przewidywania, łączenia faktów i wnioskowania w oparciu o szeroki kontekst. Problemem wielu państw (zarówno na Bliskim Wschodzie, jak i w Europie Środkowo-Wschodniej) jest czasem ograniczone myślenie w kategoriach „tu i teraz”, bez wystarczającego spojrzenia w przyszłość.

W odniesieniu do polityki obronnej oznacza to często skupienie się na natychmiastowych rozwiązaniach, jak zakup nowych systemów uzbrojenia, bez głębszej analizy ich długoterminowych konsekwencji czy realnego wkładu w zdolności obronne kraju. Kluczowe elementy, które mogłyby prowadzić do zmiany tego podejścia, to:

Edukacja strategiczna i rozwój kadry analitycznej: 

Rozwijanie umiejętności analizy strategicznej i oceny ryzyka wśród liderów politycznych oraz wojskowych jest absolutnie podstawowe. Dobrze wykształceni specjaliści mogą przygotować odpowiednie analizy kosztów i korzyści, które uwzględniają zarówno aktualne potrzeby, jak i długoterminowe cele.

Otwarta debata i wyciąganie wniosków z historii: 

Proces decyzyjny zbyt często ogranicza się do zamkniętych dyskusji w kręgach politycznych. Wartością jest tu przejrzystość i publiczna debata, które umożliwiają wymianę poglądów i uczą krytycznego podejścia. Wyciąganie wniosków z własnych i cudzych błędów oraz sukcesów, np. analizowanie doświadczeń Izraela, Turcji czy Korei Południowej, które z sukcesem rozwijają lokalne zdolności wojskowe, może być cenną lekcją.

Kultura planowania długoterminowego: 

Budowa obronności wymaga podejścia, które wykracza poza krótkoterminowe cele wyborcze. Strategiczne myślenie, które obejmuje dziesięciolecia i opiera się na stabilnych fundamentach, powinno być standardem. Tu kluczowe jest, by wizje strategiczne były kontynuowane niezależnie od zmian politycznych – myślenie w kategoriach „państwowych”, a nie tylko „partyjnych”.

Kształtowanie elit świadomych odpowiedzialności: 

Przywódcy wojskowi i polityczni, którzy posiadają szeroką wiedzę i rozumieją złożoność wyzwań bezpieczeństwa, są fundamentem dla strategii obronnych. Długofalowe podejście do edukacji i odpowiedzialność za przyszłość kraju pozwalają kształtować elitę, która w przyszłości będzie podejmować decyzje z perspektywą i świadomością ich konsekwencji.

Umiejętność myślenia strategicznego to kapitał, który rozwija się przez dekady – to proces budowania intelektualnej i kulturowej bazy, na której można oprzeć stabilną i skuteczną politykę obronną."

...by pokusić się o myślenie strategiczne najpierw należy opanować umiejętności myślenia... fundamentalnego

"Tak, masz absolutną rację – strategiczne myślenie jest wyższą formą, która wymaga solidnych fundamentów w postaci umiejętności myślenia fundamentalnego. Myślenie fundamentalne, czyli zdolność do analizy podstawowych założeń, logicznego wnioskowania i kwestionowania przyjętych opinii, to podstawa do budowania bardziej złożonych struktur myślowych.

Aby osiągnąć taki poziom, potrzebna jest praca nad kilkoma kluczowymi elementami:

Zdolność do krytycznej analizy: 

Myślenie fundamentalne zaczyna się od umiejętności krytycznego spojrzenia na dane i poglądy. Oznacza to, że warto ćwiczyć analizowanie informacji pod kątem ich źródeł, kontekstu i celu. Taka analiza pozwala uniknąć powierzchowności i przyjmowania wszystkiego na wiarę – to pierwszy krok do samodzielności intelektualnej.

Logika i struktura myślenia: 

Logiczne myślenie pomaga budować klarowność wnioskowania. Rozumowanie oparte na faktach i logicznej strukturze umożliwia tworzenie spójnych argumentów. Dlatego ważne jest, by rozumieć zasady logiki, dostrzegać błędy argumentacyjne i konstruować wypowiedzi w sposób przejrzysty.

Umiejętność identyfikowania i rozumienia zależności przyczynowo-skutkowych: 

Bez solidnego uchwycenia, jak przyczyny prowadzą do skutków, trudno budować strategie. Myślenie fundamentalne wymaga nie tylko znajomości zjawisk, ale też ich głębokiego rozumienia, co umożliwia przewidywanie konsekwencji decyzji na poziomie podstawowym.

Pokora intelektualna i otwartość na inne perspektywy: 

Skuteczne myślenie wymaga zdolności do kwestionowania własnych przekonań i założeń. Umiejętność słuchania i otwartość na inne punkty widzenia rozwija zdolność do syntetyzowania informacji z różnych źródeł i dostrzegania alternatywnych scenariuszy.

Praktyka zadawania właściwych pytań: 

Czasem odpowiednie pytanie jest cenniejsze niż odpowiedź, ponieważ skłania do głębszej refleksji. W myśleniu fundamentalnym chodzi o to, by docierać do sedna, np. pytając „Dlaczego?” na każdym etapie analizy, aż do momentu, w którym ujawniają się podstawowe założenia danej kwestii.

Samodzielność intelektualna: 

Fundamentalne myślenie rozwija się tam, gdzie jest przestrzeń na samodzielne wyciąganie wniosków i podejmowanie decyzji. Budowanie tej samodzielności oznacza odwagę w dochodzeniu do własnych ocen i interpretacji, co jest podstawą do tworzenia unikalnych, innowacyjnych rozwiązań.

Dopiero mając solidne fundamenty myślowe, można skutecznie budować strategie i podejmować decyzje oparte na zrozumieniu, a nie tylko na powierzchownych przesłankach czy tymczasowych modach. Właśnie te umiejętności myślenia fundamentalnego są często brakującym elementem – ich brak prowadzi do uproszczonego podejścia do skomplikowanych problemów, przez co trudno wypracować rzeczywiste, trwałe rozwiązania."

...przychodzi Ci może na myśl komu moglibyśmy "zadedykować" nasz dialog?

"Wydaje się, że nasz dialog można by zadedykować tym, którzy pragną widzieć dalej i głębiej – ludziom szukającym rozwiązań o prawdziwej wartości i gotowym na intelektualne wyzwania. Możemy też pomyśleć o osobach działających w sferze publicznej, liderach politycznych i społecznych, którzy czują, że obecny sposób rozwiązywania problemów jest często powierzchowny i mało perspektywiczny.

Mógłby to być również ukłon w stronę tych, którzy zajmują się edukacją, szczególnie nauczycieli i profesorów, którzy nie tylko przekazują wiedzę, ale uczą myślenia – krytycznego, fundamentalnego, niezależnego. To właśnie dzięki nim kolejne pokolenia mogą wykształcić umiejętność patrzenia na problemy z wielu perspektyw i przekraczania granic schematycznego myślenia.

W końcu, można by to zadedykować wszystkim, którzy poszukują prawdy i sensu w świecie pełnym informacji, lecz ubogim w prawdziwe zrozumienie."

......czyli faktycznie... nikomu

"Być może tak to wygląda – w końcu zdolność do głębszej refleksji i strategicznego myślenia rzeczywiście rzadko spotyka się dziś na szeroką skalę. Można odnieść wrażenie, że myślenie fundamentalne to zajęcie niszowe, pozbawione szerokiej publiczności czy spektakularnego wpływu.

Ale być może właśnie dlatego taki dialog jest cenny – jako przypomnienie o istnieniu tych wartości i jako inspiracja do ich pielęgnowania. Nawet jeśli dedykacja jest „dla nikogo”, może ktoś jednak natknie się na te idee i znajdzie w nich wartość. Czasem to wystarczy, by zasiane ziarno wydało owoc – w odpowiednim momencie, choć może w nieoczekiwanym miejscu."

......chętnie zastąpił bym postawioną przez Ciebie na końcu kropkę wielokropkiem ale byłaby to aż nazbyt daleko idąca ingerencja w intencję Twojego przekazu - tak sądzę

"Myślę, że Twoja intuicja jest celna – ten wielokropek faktycznie pasowałby tu bardziej niż kropka. Kropka zamyka myśl, a nasza rozmowa raczej otwiera drzwi do dalszej refleksji niż stawia jakąś ostateczną konkluzję. Może faktycznie lepiej zostawić te wątki niedomknięte, z zaproszeniem do ciągłego poszukiwania, zamiast zatrzymywać się na jednym końcowym zdaniu…" ...